Jako początek powstania
trójboju siłowego należy uznać rok 1958, kiedy to w
Wielkiej Brytanii odbyły się pierwsze mistrzostwa krajowe. Nie
był to jeszcze klasyczny trójbój, lecz boje zmieniane w
zależności od zawodów. Najczęściej stosowany był triplet:
przysiad, wyciskanie leżąc i unoszenie przedramion. Około roku
1966 unoszenie przedramion wymieniono na martwy ciąg i taki
układ bojów pozostał do chwili obecnej.
W późniejszym potentacie
siłowym, Stanach Zjednoczonych, pierwsze zawody rozegrano w
roku 1964, a rok 1972 przyniósł zawiązanie się
Międzynarodowej Federacji Trójboju Siłowego – International
Powerlifting Federation (IPF). Rok później odbyły się
pierwsze oficjalne Mistrzostwa Świata w Trójboju Siłowym.
Oficjalne europejskie struktury
trójboju siłowego zawiązały się w Turku (Finlandia) 14 maja
1977 roku (Kongres obradował od godziny 1100 do
godziny 1245), kiedy to zgromadzeni działacze i zawodnicy z
Wielkiej Brytanii, Finlandii, Szwecji i Norwegii podjęli
decyzję o powstaniu Europejskiej Federacji Trójboju Siłowego
(EPF) . Pierwszym prezydentem EPF został wybrany Jaaka
Parvianen z Finlandii. Prezydium stanowiło 4-ech
wiceprezydentów, w tym ówczesny prezydent IPF - Vic Mercer z
Wielkiej Brytanii. Językiem oficjalnym został wybrany język
angielski. Federacja Europejska rozpoczęła wydawanie
oficjalnego magazynu "European Powerlifting Journal".
Redaktorem naczelnym został Arnold Boström
ze Szwecji, jeden z ośmiu delegatów na Kongres Założycielski
EPF. Ten periodyk ukazywał się conajmniej przez cztery
kolejne lata.
Jedną z uchwał pierwszego kongresu było organizowanie
corocznych Otwartych Mistrzostw Europy Mężczyzn w Trójboju
Siłowym. Zawody te miały odbywać się w pierwszym lub drugim
tygodniu maja począwszyod następnego roku po Kongresie
Założycielskim. Podjęto również decyzję o rejestrowaniu i
publikowaniu rekordów Europy. Pierwsze mistrzostwa
Europy miały odbyć się w maju 1978 r. w Sztokholmie
zorganizowane przez Nordic Powerlifting Federation. W
przypadku, gdyby pokongresowe uzgodnienia Arnolda Boströma
nie doszły do skutku, zawody miała przejąć Wielka Brytania. W
Turku ustalono również zasady rozgrywania zawodów trójboju
siłowego, m.in. trzech podejść dla każdego boju. Zgodzono się,
że miminalnym standardem zakwaterowania jest zapewnienie
3-dniowych noclegów ze śniadaniem oraz lokalnego transportu.
Starania Arnolda Boströma
o zorganizowanie mistrzostw w Sztokholmie nie odniosły skutku.
Zgodnie z ustaleniami Kongresu Załozycielskiego, w następnym roku,
w dniach 1-2 kwietnia 1978, odbyły się w
Birmingham pierwsze Mistrzostwa Europy Mężczyzn w Trójboju
Siłowym. Zgromadziy 11 państw europejskich: Belgię,
Francję, Finlandię, Islandię, Irlandię, Włochy, Holandię,
Nowrwegię, Szwecję, Wschodnie Niemcy i Wielką Brytanię.
Wystartowało 63 zawodników. Zawody wygrał Taito Haara z Finlandii
(140 kg wagi ciała) uzyskując 493,43 pkt. Schwartz'a, ocierając
się o tonę w trójboju
zaliczając 980 kg i 400 kg w przysiadzie. Minimalnie mniej -
493,41 pkt - Schwartz'a zdobył Brytyjczyjk Des Gardner. Ten pierwszy
najwyższy wynik znacząco poprawiono dopiero 16 lat później
kiedy to Austriak, Karl Selinger, jako pierwszy przekroczył na
mistrzostwach Europy 1000 kg.
Pierwsze międzynarodowe zawody
trójboju siłowego z udziałem zawodników z Europy Zachodniej i
wyalienowanej powojenną sowietyzacją Europy Wschodniej odbyły się w
1983 r. w Czechosłowacji, w mieście Most. Uczestniczyły
w niej Norwegia, Czechosłowacja i Polska. Na zawodach pomiędzy
Polską a Norwegią w 1985 ówczesny prezes TKKF, Mieczysław
Borowy, i prezydent Szweckiej Federacji Trójboju Siłowego,
Arnulf Wahlstrøm, podjęli decyzję o
zorganizowaniu Pucharu Bałtyku w Polsce w 1987 r. Efektem tego
uzgodnienia i organizowania Pucharów było otwarcie się Europy Wschodniej na całą Europę.
Polska walnie przyczyniła się do integracji dwóch obozów
politycznych organizaując dwa pierwsze
„Puchary Bałtyku”: w Gdańsku (1987) i Koszalinie (1989), na
których wystartowali zawodnicy z krajów socjalistycznych. W
1991 roku gospodarzem imprezy był komunistyczny Związek
Radziecki.
Na mistrzostwach Europy kraje bloku socjalistycznego
zadebiutowały w roku 1986 w Sztlokholmie (Szwecja),
reprezentowały je Polska i Czechosłowacja; rok później
wystartowali zawodnicy z NRD. Zawodnicy Europy Wschodniej
pojawili się na mistrzostwach Europy dopiero w roku 1991 jako
reprezentanci Związku Radzieckiego, rok później już jako kadra
niepodległych państw - Łotwa, Rosja i Ukraina.
Pierwszym medalistą z bloku Wschodniego został, startujący do
dzisiaj, czechosłowak Stefan Kolsovski - w kat. 52 kg zdobył
brązowy medal z wynikiem 420 kg (155+115+150).
Pierwszy start Polskiej reprezentacji zakończył się wielkim
niepowodzeniem - za nieznajomość przepisów międzynrodowych
zapłaciło 3 spośród czterech zawodników paląc przysiady.
Jedynie Jan Drzazgowski zajął 6-te miejsce w kategorii 100 kg
z wynikiem 740 (260+175+305).
Kategorię najmłodszych
zawodników wprowadzono w roku 2001. Wtedy po raz pierwszy
odbyly się Mistrzostwa Świata Sub-Juniorów, odpowienik wiekowy
obecnego polskiego młodzika - do lat 18. Zawody zorganizowała
Rosyjska Federacja Trójboju Siłowego w Soczi. Objęły one
zarówno juniorów, jak i juniorki. Podział juniorów
rozdzielił dotychczasową kategorię 14-23 lata na dwie: 14-18 i
19-23. Zawodników i zawodniczek z jednej grupy wiekowej nie
mogą startowac w drugiej.
Kobiety
pojawiły się na mistrzostwa
Europy w roku 1983, w niemieckim Darmstadt. EPF
wprowadziła w 1985 r. Mistrzostwa Juniorów również w Niemczech
– w Soest, natomiast juniorki pojawiły się na Mistrzostwach
Europy Juniorów w Czerkasach na Ukrainie dokładnie 10 lat
później (autor tekstu zadebiutował na tych historycznych już
zawodach jako sędzia międzynarodowy, oceniając jako sędzia
główny kategorię juniorek). W obu kategoriach weteranów po raz
pierwszy rozegrano mistrzostwa Europy w 1988 r. w angielskim
Milton Keynes. Najpóźniej rozpoczęto organizację tej rangi
zawodów dla kobiet-weteranek – odbyły się one w Walencji, w
Hiszpanii, w roku 1995.
W tym
samym roku odbyły się I Mistrzostwa Europy w Wyciskaniu Leżąc
w Budapeszcie (Węgry). Wystartowało w nich wówczas 8
zawodników z Polski zdobywając dwa medale: złoty – Andrzej
Stanaszek (kat. 52 kg), brązowy – Czesław Kędziora
(kat. 60 kg), obaj z Bielska-Białej. Stanaszek wygrał
te zawody uzyskując 162,67 pkt. Schwartz’a i ustanowił
jednocześnie rekord mistrzostw - 167,5 kg. Początkowo mistrzostwa w
wyciskaniu leżąc charakteryzowały się tym, że nie można było na nich
pobijać rekordów Europy i świata, natomiast notowane były
rekordy mistrzostw Europy oraz rekordy mistrzostw
świata. Zdarzały się rekordy świata niższe od
europejskich.
Obecnie można pobijać rekordy świata na mistrzostwach Europy i
odwrotnie.
Autor
tekstu i copyright ©
Arkadiusz Znojek, wszelkie prawa zastrzeżone |